1. Zimne oczy

Patrzył na mnie błękitnymi oczami, moimi oczami, a ja nie potrafiłam wyrazić tego, jak się wtedy czułam...Byłam szczęśliwa. Ale nie mogłam przewidzieć tego, co nastąpi za chwilę. Wyraz twarzy brata wciąż był zimny i obojętny. Patrzył na mnie...nieufnie, jak na kogoś obcego. Wciąż i wciąż lustrował mnie uważnie wzrokiem, nic nie mówiąc. Widząc, że raczej się nie odezwie, zabrałam głos pierwsza.

-         Hej braciszku, tyle lat minęło...

-         Braciszku? Ubzdurałaś sobie, że jesteś moją siostrą? Niebywałe... – rzekł kpiącym głosem Oliver.

-         Oliver! Co ty wyprawiasz do cholery?! – żachnął się blondyn

-         Ja?! Co ONA tu robi? Nie znam jej. Braciszku...moja siostra nie żyje!

-         Uspokój się Oliver. Pomyśl racjonalnie...- powiedział obrończo hrabia

Oliver wstał z krzesła i szedł powoli w stronę drzwi. Szedł w moją stronę, patrząc na mnie.

W mojej głowie mieszało się kilka emocji. Strach, radość, smutek, niepewność...to tylko kilka z nich. Zatrzymał się tuż przede mną.

-         Jak ci na imię? – spytał chłodno

-         O-O-Olivia...

-         Jak mam ci uwierzyć, skoro nie jesteś tego pewna.

-         Oliver, do cholery, zachowuj się! To twoja siostra! – krzyknęła Eva

-         Mam dość... – rzekł Oliver i wyszedł z pomieszczenia.

Stałam osłupiała, nie mogąc wyrzucić z siebie nawet słowa. Nie takiego scenariusza się spodziewałam. Miało to być piękne spotkanie dla nas obojga, a okazało się, że popełniłam największy błąd w swoim życiu. Osunęłam się na podłogę ukrywając twarz w dłoniach. Eva kucnęła obok mnie i objęła mnie ramieniem.

-         Coś ty najlepszego zrobił, Oliver... – powiedział blondyn i nachylił się nade mną. – Nie bój się, nic ci tu nie grozi. Po prostu jest przejęty tym i poniosły go emocje.

-         Ale to nie powinny być TAKIE emocje, David – odparła Eva rzucając na Davida groźne spojrzenie – Z tego co mi mówiliście, bardzo tęsknił za siostrą.

-         Ale to było tak dawno...jeszcze niedługo po tym jak zamieszkaliśmy razem. Wtedy jeszcze pamiętał o niej, wciąż miał nadzieję. Kiedy te nadzieję stracił, nie mam pojęcia...

-         To...to...to był błąd, że tu przyjechałam...tak bardzo chciałam go widzieć, po tylu latach. Nie wierzy mi...nie wierzy...bo nie pamiętam nic, oprócz jego imienia, nazwiska i tego że jest moim bratem, nic z przeszłości...innego nie pamiętam – mówiłam z przerwami na płacz – A pewnie tez dlatego, że jestem wyglądem wciąż młoda...nie wiem, co się stało...nie potrafię tego wytłumaczyć.

-         Kiedy się urodziłaś? Rok? – spytał mnie czerwonowłosy, kiedy chłopak imieniem David zaprowadził mnie na fotel. – Pamiętasz?

-         1932, 7 lat później stało się coś, że nas rozdzielono...nie potrafię dokładnie powiedzieć co, ale wiem że to był rok 1939. II Wojna Światowa. Przez kolejne lata, nie wiem co się ze mną działo, dopiero zanik pamięci kończy mi się w KZU. – mówiłam, wyrzucając wszystko co wiem, każdą informację, jedną, po drugiej.

W pewnym momencie musiałam zrobić przerwę na oddech. To wszystko nie działo się tak, jak powinno się dziać...znów zbierało mi się na płacz i czułam, jakby moje serce łamało się na dwie części.

-         Co to za facet, że krzywdzi kobietę. – żachnął się David. – Odpocznij, nie musisz nic robić na siłę...

-         Wiem, i dlatego jeśli mogę oczywiście, to przenocuję tu jedną noc, a potem wrócę do USA. Nie powinnam była tu przyjeżdżać...

-         Nie waż się stąd jechać. Nie teraz, kiedy już się spotkaliście. Pierwsza krew przelana. Nie powinnaś się wycofywać. – powiedziała, gładząc moje ramię Eva. – Wybacz, jeśli zabrzmiało to zbyt groźnie, ale taka jest prawda. Z własnego doświadczenia wiem, że Oliver to twarda sztuka. W końcu się przełamie, a tym czasem zostań, ile tylko będziesz chciała.

-         Eva ma rację, – powiedział hrabia – bo będziesz żałowała, jeśli odjedziesz. Jesteś wśród swoich.

Spojrzałam pytająco na niego i rozejrzałam się po reszcie.

W pewnym momencie odezwał się brunet, wcześniej czytający książkę.

-         Ale z nas tępe dzidy. Jestem Ourell. Miło mi cię poznać, Olivia.

-         Rukasja...- odpowiedziałam cicho – Olivia to moje imię, jakie miałam będąc z Oliverem. Miałam już kilka imion w późniejszych latach. Jednak teraz mogę być Olivią, jeżeli już jestem z bratem z powrotem.

-         Z bratem czy bez, zawsze będziesz Olivią. Reszta imiona jest nie ważna. Dla Olivera zawsze będzie Olivia. – odezwał się srebrnowłosy o szmaragdowych oczach. – Mam na imię Micheall.

Kiedy mówił, przyglądałam się jego ostrym jak igły zębom. Były przerażające. Ale na swój sposób mu pasowały...

-         Dla Olivera...ja? Skoro mnie nie akceptuje, to jak ma mnie nazywać Olivią? – mówiłam na wpół przytomnie, Byłam wciąż zdruzgotana.

-         Nie myśli racjonalnie. Przecież która laska przylazłaby z ulicy i powiedziała, że jest jego zaginioną siostrą bliźniaczką, jeszcze nie będąc kubek w kubek Oliverem z wyglądu. Nie ma wątpliwości co do twojego pokrewieństwa z Oliverem, tylko dlaczego jesteś młoda?...to jest pytanie. – rzekł Ourell i prawie widziałam, jak trybiki w jego głowie się przekręcają, kiedy rozmyślał.

-         Tu dotarliśmy do sedna wahań Olivera. To oczywiste, że nie spodziewał się zobaczyć siostry żywej po tylu latach, jeszcze jak zaginęła na wojnie, a w szczególności nie z młodym wyglądem. – powiedział czerwonowłosy z aparatem wiszącym na jego szyi. – Przystojniak Ourell się przedstawił, więc i ja to zrobię. Jestem Gabriell. Nie wygladasz mi na osobę o usposobieniu kłamczuchy, więc ci pomogę. Wujek Gabriell pogada z Olim. Ty się niczym nie przejmuj i ciesz się górami norweskimi, które są tak piękne, że aż oczy wysiadają...no. Ourell!! Mój ty słodziaku pysiaku...- i tak dalej, i tak dalej.

-         A ten jak zawsze, Ourell to, Ourell tamto. – rzekło się Davidowi

-         Bo Gabi loffcia Ourella i nie pozwoli go tknąć żadnej dziewczynie :D – odezwał się chłopak o fioletowych tęczówkach

-         Ten pajac tutaj, to Raffa. Tajemnicza bestia. Z jednej strony głupi jak but, zaraz jednak niewiarygodnie kumaty. Ogarniaj go uważnie, podczas spacerów po domu, bo ci zza rogu wyskoczy. Pamiętasz Eva? – rzucił od nie chcenia David

-         Weź nie przypominaj, o mało co zawału nie dostałam.- odparła Eva i wzdrygnęła się na to wspomnienie.

-         Dobra, żarty żartami, ale tu się dzieją poważne rzeczy...- powiedział Gabriell, zauważając słusznie, że to nie czas na żarty

-         Racja. Wybaczcie. – odparł David z lekkim zażenowaniem

Nastąpiła chwila ciszy, w której ja nie czułam się za bardzo dobrze.

-         Ludzie, chyba cos się wam stało. Co tak stoicie? Pokój gościnny jest chyba wolny. – zawołał Hrabia z pretensją

-         Fakt. – rzekł Ourell i zwrócił się do mnie – Chodź, pomogę ci zanieść rzeczy na górę

Kiwnęłam głową i poszłam za nim.

Pięć minut później zostałam sama ze swoimi rzeczami. Nie czułam się tu wcale dobrze, po tym jak potraktował mnie Oliver. Przeczuwałam, że nie skończy się to dobrze, ale nie sądziłam, że aż tak...Jak na nieszczęście dostałam pokój gościnny obok brata. Uknuli to specjalnie, podstępne bestie. Jednakże, nie mam im za złe tego jak się mną przejęli. Nie chcę na nich żerować bezczynnie ani nic, ale pocieszył mnie fakt troski jaką mi okazali. Eva i chłopcy zachowali się cudownie i jestem im wdzięczna za troskę, ale jeśli brat mnie nie akceptuje, to chyba nie powinno mnie tu być.

W pewnym momencie usłyszałam, jak drzwi w pokoju obok otwierają się. To zapewne Oliver wyszedł na korytarz, bo dało się słyszeć zbliżające się kroki. Wstrzymałam oddech, gdy zobaczyłam cień jego stóp w szczelinie między drzwiami a podłogą. Cień zatrzymał się, najwidoczniej zawahał się i chwile potem wrócił w tę samą stronę, z której przyszedł. Głośno wypuściłam powietrze i opadłam na łóżko. Nie miałam ochoty, by dziś z nim widzieć po raz drugi....

...................................................................................................................

Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał. Te rozdziały są dość krótkie, wiem, ale dzielę je na osobowe postrzeganie akcji. Momentami opowiadanie będzie się toczyło z perspektywy Olivera i innych. Część Olivii jest napisana w formie pierwszoosobowej, natomiast reszta narracji jest w formie trzecioosobowej. 

Kiedy narracje będą krótkie, będę wstawiała po kilka na jeden wpis. 

Olivia jest moją OC, nie jest związana z oryginalną fabułą EL. 

Pragnę dodać, że w tym momencie jestem w klasie maturalnej i mogę mieć problem z regularnym wstawianiem wpisów, ale zrobię wszystko co w mojej mocy, byście długo na nowe rozdziały nie czekali.

Zachęcam do komentowania pod wpisami. Chcę znać wasze opinie.