7. Słodki wieczór (+info o Wattpadzie)

Hejcia
Chciałam wam zakomunikować, że to opowiadanie możecie znaleźć także na Wattpadzie.
Będzie na bieżąco aktualizowany wraz z nowymi rozdziałami.
Będą się pojawiać na obu stronach w tym samym dniu.
Póki co, na razie nie ma tam rozdziałów, ale pojawią się w najbliższych dniach, a potem to już będą pojawiać się w dniu premiery na blogu.
Oddaję w wasze ręce nowy, aczkolwiek krótki rozdzialik :*
Next w weekend.

..............................................................................................

-         Olisia... – usłyszałam cichy głosik Raffaela

Otworzyłam leniwie oczy.

Chłopak stał po mojej stronie na zewnątrz samochodu i uśmiechał się przyjaźnie

-         Już jesteśmy w domu – powiedział wciąż się uśmiechając

W samochodzie nie było już nikogo prócz mnie.

Wysiadłam zaspana, przecierając oczy i poczułam chłodny wiatr. Przebiegł mnie zimny dreszcz i objęłam się ramionami. Ruszyłam w stronę drzwi wejściowych do rezydencji razem z fioletowookim Raffą.

Zaraz po wejściu do środka, zdjęciu kurtki i butów, zeszłam do kuchni. Musiałam coś zjeść, a przede wszystkim napić się czegoś ciepłego.

Byłam sama w obszernym pomieszczeniu ze stołem na cztery osoby po prawej od schodów. Nie było w nim żadnych okien. Jedne z drzwi po lewej, w pobliżu lodówki stojącej naprzeciw schodów, prowadziły do pokoju rudej Evy.  Po prawej od lodówki rozciągały się blaty, na których stały drobne urządzenia AGD, zmywarka pod jednym z nich, a także umywalka i około dwóch blatów wolnych dla przygotowywania posiłków.

Włączyłam radio stojące w rogu pomieszczenia na narożnikowym blacie, między mikrofalą a tosterem. Akurat leciał jakiś taneczny kawałek, którego nazwy nie znałam. Gustowałam raczej w muzyce klasycznej, i tych starszych kawałkach

Nastawiłam w czajniku wodę na herbatę i zaczęłam szukać torebek po różnych szafkach. Potem przystąpiłam do robienia naleśników. Po niedługiej chwili w całej kuchni czuć było słodki aromat jednej z najlepszych przekąsek na świecie. Także chwilę potem usłyszałam kroki na schodach. Lekko zesztywniałam.

-         Ktoś, coś tu pichci – zachichotał Gabriell

-         Naleśniki! – usłyszałam radosny krzyk dziecka, który o dziwo swoje źródło miał w Davidzie.

Kopara opadła mi do samej podłogi i popatrzyłam zdezorientowana to na Gabriella to na Davida, który jeszcze do niedawna zachowywał się jak zawodowy podrywacz.

-         Nie miałaś jeszcze okazji poznać drugiej osobowości Davida. Oto ona, David Ciuciuś. – powiedział czerwonowłosy wskazując na dziecko w seksownym ciele blondyna

Zachichotałam w odpowiedzi i przewróciłam naleśnika znajdującego się na patelni na druga stronę.

-         Bez obaw. Starczy dla wszystkich – powiedziałam z uśmiechem

-         Też się zgłaszam – usłyszałam w tle głos Ourella, który właśnie zbiegł do nas na dół

-         Zapraszamy – zaśmiałam się

-         Czy ja też się załapię? – spytał cicho Micheall, który jakimś cudem zmaterializował się bezgłośnie obok mnie

-         Oczywiście, że tak – odpowiedziałam, próbując opanować serce, które było bliskie zawału

-         Miki, nie strasz tak dziewczyny, bo ucieknie – zachichotał Ourell

-         Przepraszam – szepnął cicho szarowłosy

-         No co ty. Nic nie szkodzi – zachichotałam i uśmiechnęłam się do Michealla, po czym przewróciłam kolejnego naleśnika

-         Yeey! Czuję naleśniki! Naleśniki czuję! – krzyknął Raffa zjeżdżając po poręczy schodów

-         Czy ktoś powiedział „naleśniki”? – spytała ruda czupryna wychylając się zza drzwi swojego pokoju.

-         Nie przesłyszałaś się – odrzekł Ourell do Evki

Obok mnie na blacie stał talerz z górą naleśników.

Dołożyłam ostatniego i z dumą popatrzyłam na ładny stosik.

-         No to gotowe – powiedziałam i przestawiłam naleśniki na stół

-         To pałaszujemy, ludziska.

Domownicy zabrali się do jedzenia, a ja w tym czasie zalałam sobie herbatę. Sama zjadłam dwa naleśniki z czekoladą.

Byli tu wszyscy oprócz hrabiego i Olivera. Ten pierwszy zapewne pracował, ten drugi po prostu chyba nie chciał mnie widzieć.

-         Ale pychota! – powiedział Ciuciuś zajadając się naleśnikiem z dżemem, choć więcej tej słodkiej mazi było na twarzy niż w ustach.

-         Oliver nie wie co traci – pokiwał głową na znak zgody Gabriell

-         Zostawiłam mu trochę – odparłam – Byłabym złą siostrą, gdybym tego nie zrobiła

-         Jesteś stanowczo za dobra dla niego. Za to jak cię potraktował powinien nieźle oberwać, a nie jeszcze go karmisz – zachichotał Ourell

-         Widziałam, że jest czymś przygnębiony. Poza tym nie potrafię się na niego gniewać. – wzruszyłam ramionami

-         Tak. Sama widziałam, że coś jest nie tak. – dodała Eva smarując naleśnik czekoladą

-         Ale nie zmienia to faktu, że źle zachował się wobec ciebie – utrzymywał Gab

Uśmiechnęłam się pod nosem

...................................................................................

No i proszę :) 

Teraz mam betę, moją kochaną i najlepszą na świecie <3 <3 

Mam nadzieję, że tych błędów naprawdę będzie coraz mniej i będziesz miała coraz mniej do poprawy (już jest przecież progress xD ) 

Dziękuję, Związku Żelaza i Wpie**olu ( Fe, tudzież Żelazna *.*)

Do nexta  :D